Mirmuhsin: Versiyalar orasidagi farq

Bundan tashqari, u hikoyalar[[hikoya]]lar, maqolalar[[maqola]]lar yozgan. „Befarzand„[[Befarzand Ochildiboy“Ochildiboy]]“ (1914) nomli birinchi oʻzbek romani[[roman]]i muallifi. Adib ilm-maʼrifat orqali hamma odamlar baxtli, hayot esa farovon boʻlishiga astoydil ishonadi, „avom“ni ilm olishga daʼvat etadi („Milliy„[[Milliy adabiyot“adabiyot]]“, „Ahvoli„[[Ahvoli odamdin bir namuna“namuna]]“, „Adabiyot“„[[Adabiyot]]“ va boshqalar). Xalqning ogʻir va mashaqqatli, fojiaga tuda turmushini tasvirlaydi („Ashʼor“„[[Ashʼor]]“, „Bizni“„[[Bizni]]“). Mirmuhsinning „Yigirmanchi„[[Yigirmanchi asrda Turkiston boboy“boboy]]“, „Zindon“„[[Zindon]]“ (1914) kabi hikoyalarida taraqqiyotdan orqada qolgan [[Turkiston]] qiyofasi, idora usuliga oid karashlariqarashlari bayon etilgan. U inqilobning dastlabki yillarida shurolarga ishongan, ular tarafida turib kurashgan edi. Biroq, shovinizmning „yoʻqsullik“ rangiga buyalibboʻyalib, yanada keskinroq tus olgani, milliydiniymilliy-diniy qadriyatlarning oyoqosti qilingani Mirmuhsin umidlarini puchga chiqardi. Maqolalaridagi quvonch va koʻtarinki ruh yoʻqolib, umidsizlik kuchayib bordi, aldanganini chuqur his etdi va bular oxir-oqibatda hayotining bevaqt, fojiali yakunlanishiga olib keldi.

Oʻzbek adabiyotida Mirmuhsin adib sifatida ham oʻziga xos oʻringa ega. Uning „[[Dorbozlar]]“ (1956), „[[Jamila]]“ (1957), „[[Hikoyalar]]“ (1959), „[[Qizil durralar]]“ (1961), „[[Sozanda]]“ (1963) singari hikoya va qissalar toʻplamlari bor. „[[Arab hikoyalari]]“, „[[Iskandariya koʻrfazi]]“, „[[Moʻtilal]]“, „[[G’urbatdagi odam]]“, „[[Chodrali ayol]]“ hikoya va qissalarida Sharq xalqlari hayotini tasvirlaydi.