Abdurohman al-Homisi

Abdurohman Abd al-Malik al-Homisi Murod (arab. عبد الرحمن الخميسى‎; 1920-yil 13-noyabr – 1987) – misrlik shoir va nasr yozuvchisi, sanʼatning turli janrlari (sheʼr, tarixiy publitsistika, teatr oʻrtasida mubolagʻa boʻlgan, radio koʻrsatuvlari, kinematografiya, operettalar va hatto musiqa va qoʻshiqlar yaratish) oʻrtasida ikkilangan. U jamoat arbobi va diktor, "oltin ovoz egasi" sifatida ham tanilgan. Shoir va jurnalist Ahmad Homisiyning otasi.

Abdurahmon al-Homisi

Abd ar-Rahmon Abd al-Malik al-Xamisi Murod
Asl ismi	arab. عبد الرحمن الخميسى
Tavalludi	1920-yil 13 noyabr
Vafoti	1987
Faoliyat turi	tarjimon kinorejissor yozuvchi shoir

Hayoti

1920-yil 13-noyabrda Port-Saidda tugʻilgan. U Mansurdagi Al-Kobba oʻrta maktabida oʻqigan, ammo u yerda oʻqishni tugatmagan. Al-Homisi yoshligida sheʼr yozishni boshlagan, uni oʻsha davrning eng yirik adabiy jurnallari, xususan, professor Ahmad Hasan Al-Zayotning „Ar-Risala“ va professor Ahmad Aminning „Madaniyat“ jurnallarida nashr etgan. Keyin 1936-yilda Qohiraga koʻchib oʻtishga qaror qildi va u yerdagi sharoit uni oziq-ovqat doʻkonida sotuvchi, bosmaxonada korrektor, xususiy maktabda oʻqituvchi boʻlib ishlashga majbur qildi. Keyinchalik jurnalistika olamiga „Al-Masri“ gazetasiga kirib, shu yerda 1952-yil inqilobiga qadar ishlagan.

Ikkinchi jahon urushi yillarida u fashizmga qarshi harakatga, urushdan keyingi davrda milliy-ozodlik va demokratik harakatlar saflarida xayrixohlik bildirgan. Hamisi hikoyalar toʻplamlari: „Chuqur“ (1949), „Xalq ovozi“ (1952), „Qonli koʻylaklar“ (1953), „Oʻlmaymiz“ (1953), „Olov shamollari“ (1954), „Bu qon qurimaydi“ (1956) – Misr jamiyatining, ayniqsa, uning qashshoq qatlamlarining yangi dunyoga intilishlarini aks ettirdi.

Inqilobdan keyin „Al-Masriy“ gazetasi yopilgach, Al-Homisi hibsga olindi va partiya hayotida demokratiyaga daʼvat qilgani uchun 1953-yil iyunidan 1956-yil dekabr oyi oʻrtalarigacha qamoqda qoldi. Ozodlikka chiqqandan soʻng u „Al-Jumhuriya“ gazetasiga ishga kirdi va uning muallifligining bir qancha muvaffaqiyatli seriyalari radioga qoʻyildi, ulardan eng mashhuri Hasan va Naima boʻlib, keyinchalik filmga aylantirildi va tanqidchilar tomonidan eʼtirof etildi. Misr Romeo va Juletta hikoyasi sifatida.

U opera va operettalarni arablashtirishga, soʻngra filmlar yaratish va rejissyorlik qilishga oʻtdi. Bularning barchasidan tashqari Al-Homiysiy jurnalistik va adabiy faoliyatini davom ettirib, yozuvchi Yusuf Idris, aktrisa Suad Husniy kabi yangi isteʼdod egalariga yoʻl ochdi. Uning „Otalarimiz yurti“ nomli romani Yusuf Shahinning suratga olingani alohida taassurot qoldirdi.

Al-Homisi siyosiy sabablarga koʻra Misrni tark etishga va surgunga ketishga majbur boʻldi – uzoq safarda Bayrutdan Bagʻdodga, soʻngra Liviya, Rim va Parij orqali Moskvaga borib, umrining qolgan qismini shu yerda oʻtkazdi. Surgunda boʻlgan davrda Osiyo va Afrika mamlakatlari yozuvchilar harakatida, tinchlik konferentsiyalarida, Butun arab xalqlari kongressi doimiy kotibiyati ishida qatnashgan.

1987-yil aprel oyida vafotidan soʻng, uning jasadi soʻnggi vasiyatiga binoan Mansurga dafn qilish uchun koʻchirildi.

Homisiyning sheʼriyatiga xos boʻlgan xalq motivlari, lirikasi va ehtirosli fuqarolik pafosi: „Xalq ehtiroslari“ (1958), „Izlar va olov“ (1962), „Divon al-Xamisi“ (1970) toʻplamlari yalpi arablarning eʼtirofiga sazovor boʻldi.), "Muhabbat kitobi (1970, ruscha tarjimasi 1980), „Men rad etaman“ (1972), "Mesopotamiya ritsariga kuylar "(1975), „Moskvaga sovgʻa sifatida oltita qizil chinnigullar“ (1975). Sheʼrlar, romanlar, pyesalar va stsenariylardan tashqari „Kurashchilar“ (1951) nomli badiiy kitob muallifi.

1980-yilda „Xalqlar oʻrtasida tinchlikni mustahkamlagani uchun“ xalqaro Lenin mukofoti („Muhabbat va inqilob Misri“ sheʼrlar toʻplami) bilan taqdirlangan. Lui Avad uni „buyuk romantiklarning oxirgisi“ deb hisoblagan. Al-Homiysiyning asarlari koʻplab tillarga, jumladan, ingliz, rus, fransuz va boshqa tillarga tarjima qilingan va Yevropaning bir qancha universitetlarida doktorlik dissertatsiyalari mavzusi boʻlgan.