Vikipediya

Emine Sevgi Özdamar

Emine Sevgi Oʻzdamar (1946–yil 10–avgustda tugʻilgan) – Germaniyada istiqomat qiluvchi va koʻp yillar davomida u yerda istiqomat qiluvchi turkiyalik yozuvchi, rejissyor va aktrisa. Oʻzdamarning sanʼati Germaniya va Turkiya mamlakatlarini har ikkisida ham notinch vaqtlarda bosib oʻtgan hayotiy tajribalari taʼsirida ekanligi bilan ajralib turadi. Uning eng muhim yutuqlaridan biri 1991–yilda Ingeborg Baxman mukofotini qoʻlga kiritishdir.

Semra Özdamar
Tavalludi
Emine Sevgi Özdamar

10-avgust 1946-yil (1946-08-10) (77 yosh)
Malatya, Turkey
Fuqaroligi Turkiya va Germaniya
Kasbi Writer
Faoliyat yillari 1990–2007

Oʻzdamarning adabiy ijodi koʻplab eʼtirof va ilmiy eʼtiborga sazovor boʻldi. Sheʼriyat ishqibozi boʻlgan u Geynrix Geyn va Bertolt Brext ijodidan, ayniqsa, 1960–yillarda Berlinda sotib olgan uning qoʻshiqlari albomidan katta ilhom oldi. Keyinchalik u oʻzi istiqomat qiladigan Berlinda Brextning shogirdi Benno Besson bilan birga oʻqishga qaror qildi[1][2].

Shaxsiy hayoti

Emine Sevgi Oʻzdamar 1946–yil 10–avgustda Turkiyaning Malatya shahrida tugʻilgan. U bobosi va buvisi qoʻlida oʻsib, Turkiyaning Istanbul va Bursa shaharlarida yashagan. 1965–yilda u birinchi marta Berlinga bordi va u yerdagi zavodga ishga kirdi. U Germaniyaga oʻsha paytda Shveytsariyada oʻqigan katta akasi Alining yonida boʻlish uchun kelgan; Shveytsariyaga qaraganda Germaniyaga koʻchib oʻtish osonroq edi[3]. Oʻzdamar oʻn ikki yoshidan boshlab aktyorlik qilgan va spektakllarni ijro etgan va dastlab Yevropaga kelganida ikkalasini ham qilishni xohlagan: aktyorlik va ukasini koʻrish. Oʻzdamarning ota-onasi 18 yoshli qizining rejasiga qarshi edi, ammo oxir-oqibat taslim boʻldi.

Oʻzdamar Gʻarbiy Berlindagi rezidensiyada 120 nafar turkiyalik ayollar bilan birga yashagan[3]. Dastlab u nemis tilida bir ogʻiz soʻz ham gapirmas edi, shuning uchun u kattalar sifatida tilni oʻrganishda qiyinchiliklarga duch keldi. Oʻzdamar koʻcha nomlari va gazetalarning sarlavhalarini ularning asl maʼnosini bilmasdan yodlashdan boshladi[4]. Yetti oydan soʻng otasi nihoyat tilni toʻgʻri oʻrganishi uchun Gyote institutida til kurslarida qatnashishi uchun pul toʻladi[3].

Oʻzdamar hali ham aktrisa boʻlishni xohlardi, shuning uchun u ikki yildan soʻng Istanbulga qaytib keldi va u yerda aktyorlik saboqlarini ola boshladi va teatr spektakllarida birinchi katta rollarni oldi. 1971–yilda Istanbuldagi harbiy toʻntarish fuqarolarning taʼqib qilinishiga olib keldi va fuqarolarning soʻz erkinligiga katta taʼsir koʻrsatdi. Ushbu toʻntarish tufayli 1976–yilda Oʻzdamar Germaniyaga qaytib keldi va nemis tilini va Bertolt Brecht kabi mualliflarni sevib qoldi[3]. U Gʻarbiy Berlinda yashab, Sharqiy Berlindagi Volksbühne jurnalida rejissyor yordamchisi boʻlib ishlagan[4]. Spektakl bilan gastrol safari davomida u yana ikki yil Frantsiyada yashab, Germaniyaga qaytib, 1979– yilda Bochumdagi teatrda ishlagan[5]. Hozirda u turmush oʻrtogʻi Karl Knaydl bilan Berlinning Kreuzberg shahrida yashaydi.

Adabiy martaba Asosiy asarlar

1990–yilda Oʻzdamar oʻzining „Mutterzunge“ (ona tili) debyut hikoyalar toʻplamini nashr etdi[6]. U Times Literary Supplement tomonidan „Yilning xalqaro kitobi“ deb topilgan[7]. Qisqa hikoyalar Germaniyada yashovchi turk ayolining kimligini va bu kimlikning til bilan qanchalik chambarchas bogʻliqligini oʻrganadi[8]. Rivoyatchi oʻz ona tili – turkiy tilini yoʻqotib qoʻygan, nemis tilida ravon, ammo nuqsonli gapiradi. Rivoyatchi onasi bilan turkcha gaplashayotgan paytini eslaydi: "Meine Mutter sagte mir: „Weißt du, du sprichst so, du denkst, daß du alles erzählst, aber plötzlich springst du über nichtgesagte Wörter“ (Onam aytdi: men: 'Bilasizmi, siz goʻyo menga hamma narsani aytib beraman deb oʻylayotgandek gapirasiz, lekin birdan aytilmagan soʻzlardan sakrab oʻtasiz'). Özdamar „til“ bilan u tilni emas, balki onasining ogʻzidagi jismoniy tilni nazarda tutganini taʼkidlaydi, „ein isitadi Körperteil, die Liebesquelle meiner Sprache, meiner Gefühle, meiner Kindheit, meiner Jugend“ („the“ . Issiq tana aʼzosi, tilimning sevgi manbai, tuygʻularim, bolaligim, oʻsmirligim.")

Emine Sevgi Oʻzdamarning 1992–yilda chop etilgan „Das Leben ist eine Karawanserei hat zwei Turen aus einer kam ich rein aus der anderen ging ich raus“ („Hayot karvonsaroy: Ikki eshik bor, biriga kirdim, boshqasiga chiqdim“) nomli birinchi romani shular jumlasidandir. unga romanning bir boblari uchun nufuzli Ingeborg Baxman mukofoti (1991). Bu uni asli turkiy asl muallifga aylantirdi va bu sovrinni qoʻlga kiritdi va romanchi sifatida xalqaro eʼtirofga sazovor boʻldi[9]. Romanda ismi oshkor etilmagan birinchi hikoyachi Turkiyadagi bolalik va oʻsmirlik davridagi hayotni, otaning ish izlab Turkiyadagi bir joydan ikkinchi joyga koʻchib oʻtishini va nihoyat hikoyachining oilasini tark etishi uchun Germaniyaga oxirigacha borishini tasvirlaydi, yangi hayot[8]. Matn impressionistik boʻlib, bevosita va shahvoniy rivoyat bilan toʻldirilgan, lekin bu epizodlarni birlashtirishga urinmaydi[8].

Birinchi roman shu yerda tugaydi, ikkinchisi 1998–yilda nashr etilgan Die Brücke vom Goldenen Horn (Oltin shox koʻprigi) boshlanadi[8]: 19 yoshli qiz Germaniyaga joʻnab ketmoqda. U Berlinga poyezdda boradi va u yerda mehmon sifatida qoladi. Bu 1960–yillar, erkin sevgi va talabalar noroziliklari davri. Oxir-oqibat u Turkiyaga qaytib ketadi va u yerda uning yoʻqligi hamma narsani oʻzgartirganini tushunadi[9] . Shundan soʻng, 2001–yilda Oʻzdamar „Der Hof im Spiegel“ (Oynadagi hovli) nomli boshqa hikoyalar toʻplamini nashr etadi. Hikoyachi oʻz kvartirasining derazasidan kuzatadi. Shaharlar bor: Berlin, Amsterdam, Istanbul. Yoki teatr. Mehmon ishchilar bilan toʻla poyezd. Keksa odamning yashash xonasi. Hikoyachi oshxonada, telefonda turib, uning oynasida hovlidagi hayotni tomosha qilmoqda. Oyna barcha oʻliklarni ham ushlab turadi[10]. U „oʻzining Berlini“, birinchi va ikkinchi Berlin (9 yillik masofa bilan ajralib turadi, birinchisi Gʻarbiy Berlin, ikkinchisi Sharqiy Berlin), Istanbul taassurotlari haqida gapiradi; u oʻlim, sevgi, sevgi haqida gapiradi. qaygʻu, zavqlanish va buni makon va vaqt ichida harakatlanayotganda qiladi[10].

Uning 2003–yilda yozgan „Seltsame Sterne starren zur Erde“ (Gʻalati yulduzlar Yerga tikiladi) romani Oʻzdamarning Sharqiy Berlindagi Volksbühne teatrida ishlagan vaqtini tasvirlaydi. U Toʻyda yashaydi va Sharqiy va Gʻarbiy Berlin oʻrtasidagi „No Manʼs Land“da oʻzini topadi. Oʻsha paytda (1970–yillar) Istanbulda tartibsizliklar boʻlgan edi. Ayrim narsalarni aytishga ruxsat berilmagan; Oʻzdamar Berlindagi teatr sahnasida bu soʻzlarni aytishga joy topdi[5].

Uning 2007–yilda chop etilgan „Kendinin Terzisi Bir Kambur, Ece Ayhanʼlı ananlar, 1974–Zürih günlüğü, Ece Ayhanʼın mektuplari“ („Oʻz tikuvchisi sifatida kambur“, Ece Ayhanning xotiralari: 1974–yil Tsyurix kundaligi va Ece Ayhandan maktublar) uning edi. Birinchi boʻlib turk tilida yozilgan. U rejissyor Vasif Öngören bilan doʻstligi bilan bogʻliq kundalik yozuvlariga asoslanadi.

2021–yilda Özdamar „Ein von Schatten begrenzter Raum“ romanini juda koʻp tanqidlarga uchragan, RBB Kultur muxbiri Katharina Döbler uni „ajoyib“[11] deb taʼriflagan va 2022–yilgi Leyptsig kitob koʻrgazmasi sovrini uchun nomzodlar roʻyxatiga kiritilgan[12].

Asosiy mavzular

Migratsiya „Men tranzitda boʻlishni afzal koʻradigan odamman. Mening sevimli joyim mamlakatlar oʻrtasidagi poyezdda oʻtirish. Poyezd – goʻzal uy[9].“

Oʻzdamarning ishi koʻpincha qisman avtobiografikdir[13]. Germaniya va Turkiya, Yevropa va Osiyo oʻrtasidagi poyezd Emine Sevgi Oʻzdamar hayoti va ijodini yaqindan tasvirlaydigan manzaradir. Oʻzining eng avtobiografik matnlarida Oʻzdamar oʻquvchini oʻzi bilan ikki dunyo oʻrtasidagi poyezd sayohatiga olib boradi, bu yerda inson koʻchish, yangi makonga koʻchib oʻtish, eskisiga qaytish va oʻzini topish bilan birga keladigan tuygʻular va taassurotlarning murakkabligini boshdan kechirish mumkin. Gʻalatilik va tanishlik oʻrtasida. „Oʻzdamar migratsiyani oʻz ishida asosiy kontseptual va estetik dasturga aylantirdi“[9], shuning uchun hakamlar hay’ati Oʻzdamarni 2001–Nordrhein-Westfalen rassomi mukofoti (Künstlerinnenpreis) gʻolibi bilan tabriklaganidan keyin.

Kimlik, nemis-turk kimligi

Oʻzdamarning nasri "koʻpincha turk madaniyatining xilma-xilligiga eʼtibor qaratadi va shuning uchun ham Turkiyada ham, Germaniyada ham aylanib yurgan „turkchilik“ haqidagi millatchilik munozaralariga muhim aralashuvni ifodalaydi". Mirror, 2001), masalan, u „Ich liebe das Wort Gastarbeiter, ich sehe immer zwei Personen vor mir“ deb yozadi. Einer ist Gast und sitzt da, der andere arbeitet" (Mehmon-ishchi soʻzini yaxshi koʻraman, men doim qarshimda ikki kishini koʻraman. Biri mehmon va u yerda oʻtiradi; ikkinchisi ishlaydi)[13]. Oʻzdamar matnlari ham. „asl“ turkiy oʻziga xoslik haqidagi har qanday tushunchaga putur etkazadi, uning matnlari anʼana va uning kontekstsizlanishi bilan bogʻliq va oʻzlikni shakllantirishda anʼana qanday rol oʻynashi haqida savollar tugʻdiradi[8].

Zamonaviy stipendiyalar va talqinlar

Oʻzdamarning Ingeborg Baxman mukofotini qoʻlga kiritishi nemis adabiyoti[13] nimadan iboratligi haqida keng qamrovli munozaralarga sabab boʻldi va Emine Sevgi Oʻzdamar turk-nemis adabiyotining „yetakchi nuri[13]“ boʻldi. Bu alohida va cheklangan atama Ozdamarning oʻzi tomonidan tanqid qilingan, u bir toifaning bir qismi sifatida emas, balki shaxs sifatida koʻrishni afzal koʻradi[13]. Dastlabki stipendiyalar koʻpincha Oʻzdamarning ishiga til, oʻziga xoslik va hayot yozuviga qaratilgan sotsiologik ob’ektiv orqali qaragan. 2000–yillarda Oʻzdamarning ishi postkolonial nazariya bilan yanada chambarchas bogʻliq boʻlib, uning xotira, tarjima va intertekstuallik bilan shugʻullanishiga urgʻu berdi. Oʻzdamar ijodi aks ettirilgan keyingi istiqbollar koʻproq falsafiy va estetik shaklga ega boʻlib, uni Deleuze va Guattari kabi mutafakkirlar va rassomlar yoki ilk syurrealistlar bilan suhbatga olib keladi[13].

Uslub va taʼsirlar

Oʻzdamarning identifikatorlaridan biri uning oʻziga xos tili boʻlib, u qisman turkiy iboralar yoki jozibali soʻzlarning soʻzma-soʻz tarjimasi, falsafiy va adabiy iqtiboslar bilan oʻynash orqali yaratgan va mehmon ishchilar tomonidan ishlatiladigan singan nemis tilidir[5]. Natijada: „Deutschland, ein Wörtermärchen[5]“ (Germaniya, soʻz-ertak – Heinening Deutschland haqida oʻyin. Ein Wintermärchen). „Damals kam ich auf die Idee von Deutschland als Tür, durch die man hinein-oder hinausgeht. Und auf die Frage: Was passiert dabei mit der Sprache?“ (Oʻshanda menga Germaniyaning eshikdek oʻxshatish gʻoyasi paydo boʻlgan edi, u orqali odam kirishi yoki chiqishi mumkin edi. Men esa oʻylab qoldim: „Unda tilga nima boʻladi?“, – deydi u Berlin-Kreuzbergdagi jonli kafeda[5].

Folkner, Joys, Uaylder, Tennessi Uilyams, Jozef Konrad, Böll va Brext hamda Can Yücel, Ece Ayxan, Orxan Veli va yahudiy-german shoiri Else Lasker-Schüler kabi zamonaviy turk shoirlarining taʼsiri bor. , nach der ich immer Sehnsucht hatte, die Zeit vor den Katastrofen."(U orqali men doimo orzu qilgan vaqtni, falokatlardan oldingi vaqtni boshdan kechirdim.), – deb hikoya qiladi Ozdamar.

Aktyorlik/rejissyorlik karyerasi

1967–yilda Istanbulga qaytib kelgach, Özdamar 1970–yilgacha taniqli aktyorlik maktabiga oʻqishga kirdi[13]. Uning qiziqishlari Germaniyadagi boshlangʻich davridan oldin allaqachon mavjud edi, ammo Berlindagi chap qanot turk direktori Vasif Öngören bilan uchrashish orqali yanada mustahkamlandi[13]. Turkiyada u, shuningdek, Öngörenning Piter Vaysning „Marat/Sade“ va Bertolt Brextning „Mann ist Mann“ nomli turkiy spektakllarida rol oʻynaydi[13]. Aynan oʻsha paytda u Turkiya ishchilar partiyasiga ham qoʻshildi. Biroq bu 1971–yildagi turk harbiy zarbasi bilan tugadi[13]. Ushbu doʻstlik kundaliklari uning eng soʻnggi kitobi va turk tilida yozilgan birinchi nasriy kitobining asosini tashkil qiladi, Kendi Kendinim Terzisi Bir Kambur, Ece Ayhanʼlı anilar, 1974–Zürih günlüğü, Ece Ayhanʼın makruplari (The Hunchback as his). Tikuvchi, Ece Ayxonning xotiralari: 1974–yil Tsyurix kundaligi va Ece Ayxondan maktublar)[13].

Oʻzdamar 1976–yilda Germaniyaga qaytib kelgach, u taniqli Volksbühne teatrida shveytsariyalik rejissyor Benno Bessonning rejissyor yordamchisi lavozimini egalladi[13]. U yerda u Brextning teatr amaliyotida Matias Langhoff, Manfred Karge va Xayner Myuller kabi odamlar bilan juda yaqindan hamkorlik qildi va qisqa muddatga Besson bilan ishlashni davom ettirish va teatr fanlari nomzodi ilmiy darajasini olish uchun Frantsiyaga koʻchib oʻtdi[13]. Oʻzdamarning teatr bilan aloqasi 1980-yillargacha davom etdi va maʼlum bir vaqt Gʻarbiy Germaniyadagi Klaus Peymanning Bochumer ansamblida rejissyor yordamchisi va aktrisa sifatida ishladi[13]. 1960 va 1970–yillardagi nemis taʼsiridagi turk maktablari bilan Sharqiy Germaniya Post-Brext teatrining qiziqarli kesishishi Oʻzdamarning teatr uchun yozish uslubida ham, turli xil teatr tomoshalarida ham yaqqol namoyon boʻladi. Shuningdek, u Turkiya-Germaniyani aks ettiruvchi turli filmlarda rol oʻynagan va oʻziga „Mutter aller Filmtürken“ (Filmdagi barcha turklarning onasi) unvoniga sazovor boʻlgan[13].

Mukofotlar

tahrir

Ishlari

tahrir
  • Karagöz in Alamania, (play, 1982)
  • Mutterzunge, (short stories, 1990, ISBN 3-88022-106-5) The issue Maman/Mutter 2018 of the literary review la mer gelée published a version of the story Mutterzunge (in German, together with a French translation), slightly corrected by the author.
  • Keleoğlan in Alamania, (play, 1991)
  • Das Leben ist eine Karawanserei hat zwei Türen aus einer kam ich rein aus der anderen ging ich raus, (novel, 1992, ISBN 3-462-02319-5) engl. „Life is a Caravanserai Has Two Doors I Went in One I Came out the Other“ tr. Luise von Flotow UMiddlesex Press 2000.
  • Die Brücke vom Goldenen Horn, (novel, 1998, ISBN 3-7632-4802-1), engl. The Bridge of the Golden Horn, publisher: Serpentʼs Tail, 2009, ISBN 1-85242-932-1
  • Der Hof im Spiegel, (short stories, 2001, ISBN 3-462-03001-9)
  • Seltsame Sterne starren zur Erde, (novel, 2003, ISBN 3-462-03212-7)
  • Kendi Kendinin Terzisi Bir Kambur, Ece Ayhanʼlı anılar, 1974 Zürih günlüğü, Ece Ayhanʼın makrupları. (2007, ISBN 978-975-08-1305-4)
  • Ein von Schatten begrenzter Raum, (novel, 2021, Suhrkamp ISBN 3-518-43008-4)

Maqolalar

tahrir

Andoza:Maqolalar

Qoʻshimcha oʻqishga

tahrir
  • Adelson, Leslie. The Turkish turn in contemporary German literature : toward a new critical grammar of migration. Palgrave Macmillan, 2005. ISBN 1-4039-6913-2. OCLC 560465165. 
  • Arslan, Gizem. „Animated Exchange: Translational Strategies in Emine Sevgi Özdamar’s Strange Stars Stare to Earth.“ Global South (2013): 191–209. Print.
  • Gezen, Ela (2015). "Staging Berlin: Emine Sevgi Özdamar's Seltsame Sterne starren zur Erde". German Studies Review 38 (1): 83–96. doi:10.1353/gsr.2015.0040. ISSN 2164-8646. 
  • Haines, Brigid. Contemporary women's writing in German : changing the subject. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-815967-4. OCLC 67316424. 
  • Horrocks, David. Turkish culture in German society today. Berghahn Books, 1996. ISBN 1-57181-899-5. OCLC 34410954. 
  • Mani, B Venkat. Cosmopolitical Claims: Turkish-German Literatures from Nadolny to Pamuk. University of Iowa Press, 2007. ISBN 978-1-58729-584-3. 
  • Pizer, John. „The Continuation of Countermemory: Emine Sevgi Özdamar’s Seltsame Sterne Starren Zur Erde.“ German Literature in a New Century: Trends, Traditions, Transitions, Transformations. Ed. Katharina Gerstenberger and Patricia Herminghouse. ix, 300 pp. New York, NY: Berghahn, 2008. 135–152. Print.
  • Shafi, Monika. Housebound : Selfhood and Domestic Space in Contemporary German Fiction. Rochester, NY: Camden House, 2012. Print.
  • Weber, Beverly. Violence and Gender in the "New" Europe. Palgrave, 2013 — 173–198 bet. ISBN 978-1-137-00708-7. 

Havolalar

tahrir

Andoza:German literature

  1. ↑ Özdamar, Emine Segi. "Der Hof im Spiegel: Erzählungen (Köln: Kiepenheuer & Witsch Verlag, 2001)
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 „Özdamar“ (de). Akademie der Künste, Berlin. Qaraldi: 2022-yil 9-avgust.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 „Emine Sevgi Özdamar über 50 deutsch-türkische Jahre: "Gute Arbeit, zwei Freunde, dann kannst du überall leben" – Seite 3 – Kultur – Tagesspiegel“ (de). www.tagesspiegel.de. 2022-yil 17-martda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2015-yil 14-oktyabr.
  4. ↑ 4,0 4,1 „Harald Jähner: Language without a childhood (22/01/2012) – signandsight“. www.signandsight.com. 2015-yil 27-noyabrda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2015-yil 14-oktyabr.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Manba xatosi: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named :1
  6. ↑ „Emine Sevgi Özdamar“ (de). @GI_weltweit (2021-yil 13-dekabr). 2022-yil 17-martda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2022-yil 17-mart.
  7. ↑ Yildiz, Y.. Beyond the Mother Tongue: The Postmonolingual Condition. Fordham University Press, 2012 — 247 bet. ISBN 978-0-8232-4130-9. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 Bird, Stephanie. Women writers and National Identity. Campridge: Cambridge University Press, 2003 — 158 bet. ISBN 978-0-521-82406-4. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 „Deutsche Gegenwartsliteratur auf Spanisch – Autoren O–Z – Özdamar, Emine Sevgi – Goethe-Institut“. www.goethe.de. 2015-yil 10-dekabrda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2015-yil 14-oktyabr.
  10. ↑ 10,0 10,1 „"Der Hof im Spiegel": Die Geschichten einer schwirrenden Bahnhofshalle – Welt – Tagesspiegel“ (2001-yil 27-iyul). 2015-yil 21-noyabrda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2015-yil 14-oktyabr.
  11. ↑ „"Emine Sevgi Özdamar: "Ein von Schatten begrenzter Raum."“.
  12. ↑ „Preis der Leipziger Buchmesse, 2022 Nominierte“.
  13. ↑ 13,00 13,01 13,02 13,03 13,04 13,05 13,06 13,07 13,08 13,09 13,10 13,11 13,12 13,13 13,14 „Emine Sevgi Özdamar | The Institute of Modern Languages Research“. modernlanguages.sas.ac.uk. 2015-yil 17-oktyabrda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2015-yil 14-oktyabr.
  14. ↑ „Kunstpreis Berlin 2009 / Fontane-Preis an Emine Sevgi Özdamar Preisverleihung am 18. März in der Akademie der Künste“ (de). Akademie der Künste, Berlin. Qaraldi: 2022-yil 17-mart.
  15. ↑ „Georg-Büchner-Preis 2022: Emine Sevgi Özdamar erhält renommierte Literaturauszeichnung“ (de). Der Spiegel (2022-yil 9-avgust). Qaraldi: 2022-yil 9-avgust.
  16. ↑ Reyk, Nicola „Schiller-Preis für Emine Sevgi Özdamar“ (de). WDR (2022-yil 19-avgust). Qaraldi: 2022-yil 27-noyabr.
  17. ↑ „Rede: Verleihung des Schillerpreises an Emine Sevgi Özdamar“ (de). Der Bundespräsident (2022-yil 22-noyabr). Qaraldi: 2022-yil 28-noyabr. 
"https://uz.wikipedia.org/w/index.php?title=Emine_Sevgi_Özdamar&oldid=4358920" dan olindi