Vikipediya

Indoneziya tashqi siyosati

Davlatchilikning dastlabki yillaridanoq mustaqillik va faoliyat, shuningdek, qarama-qarshi bloklardan teng masofa Indoneziya tashqi siyosatining asosiy tamoyillari sifatida e'lon qilindi. 1950-yillarda Jakarta Qoʻshilmaslik harakatining tashkil etilishining asosiy tashabbuskorlaridan biri boʻlgan va hozirgacha uning eng faol ishtirokchilaridan biri boʻlib qolmoqda (1991-1995-yillarda u Harakatga raislik qilgan) [1][2][3]. Shu bilan birga, agar Sukarnoning prezidentlik davri mamlakatning SSSR va sotsialistik blokning boshqa mamlakatlari bilan yaqinlashishi bilan tavsiflangan bo'lsa, 1965-yildan keyin G'arb bilan yaqin siyosiy va iqtisodiy sheriklik yo'li tutildi. Agar SSSR bilan 1965 yildan keyin ham toʻlaqonli diplomatik aloqalar saqlanib qolgan boʻlsa va turli sohalarda tizimli aloqalar avvalgidan kamroq intensiv darajada boʻlsa-da, amalga oshirilgan boʻlsa, Xitoy bilan munosabatlar butunlay muzlatilgan edi: XXRni davlat toʻntarishiga urinishda sheriklikda ayblash. 1965-yil 30-sentyabrda Suxarto hukumati u bilan diplomatik aloqalarni uzdi (1990 yilda tiklangan) va siyosiy, iqtisodiy va madaniy sohalardagi aloqalarni uzdi[2].

Bundan tashqari, 1960-yillarning oʻrtalaridan boshlab Indoneziya tashqi siyosatining ustuvor yoʻnalishlari koʻlamida mintaqaviy hamkorlik eng muhim oʻrinni egalladi. 1967-yilda Indoneziyaning tashabbuskorligi bilan Janubi-Sharqiy Osiyo davlatlari assotsiatsiyasi (ASEAN) tashkil etildi - o'shandan beri u har doim ushbu tashkilotning norasmiy rahbari bo'lib, integratsiya jarayonlarini faollashtirish, ichki munosabatlarning yangi shakllarini rivojlantirish tarafdori bo'lib kelgan. ASEAN hamkorligi va Assotsiatsiyaning Janubi-Sharqiy Osiyodan tashqaridagi hamkorlar bilan oʻzaro hamkorligi.Sharqiy Osiyo – xususan, ASEAN mintaqaviy forumi (ARF) doirasida va turli dialog mexanizmlari [4][2][5]. Jakartaning Osiyo-Tinch okeani mintaqasining boshqa ko'p tomonlama tuzilmalarida, jumladan, APEC, CICA, Диалоге по сотрудничеству в Азии(ingl.)oʻzb. roli ham sezilarli[6][3][7].

S. B. Yudhoyono bilan V. V. Putin uchrashuvi. Jakarta, 2007-yil 6-sentyabr

Hozirgi vaqtda Jakarta xalqaro faoliyatining asosiy maqsadi Indoneziyaning ijtimoiy-iqtisodiy rivojlanishi, uning demokratik mo''tadil musulmon davlati sifatida shakllanishi uchun qulay tashqi sharoitlar yaratish, shuningdek, ko'p qutbli dunyo tartibini barpo etishga ko'maklashishdan iborat. An'anaga ko'ra, uning faol pozitsiyasi yadroviy qurolsizlanish va mintaqaviy mojarolarni tinch yo'l bilan hal qilish tarafdori: Jakarta, xususan, Kambodja ichidagi kelishuv jarayonida faol vositachilik xizmatlarini ko'rsatdi (1989-1991) [8], tinchlikni saqlash bilan chiqdi. Kambodja va Tailand o'rtasidagi chegara mojarosini hal qilish kontekstidagi tashabbuslar (2011) [9], 1960-yillardan beri BMT tinchlikni saqlashda faol ishtirok etib keladi (batafsil ma'lumot uchun qarang. "Qurolli kuchlar" bo'limi). 20-asr oxiridan iqlim oʻzgarishiga qarshi kurashish va terrorizmga qarshi kurash vazifalari indoneziyaliklar uchun ayniqsa dolzarb boʻlib qoldi [1][3] .

Ushbu ko'rsatmalarga amal qilgan holda Indoneziya Birlashgan Millatlar Tashkiloti ishida faol ishtirok etadi, vaqti-vaqti bilan unga Xavfsizlik Kengashi, G20, Islom Konferentsiyasi Tashkiloti va boshqa xalqaro tashkilotlar va forumlarning doimiy a'zosi maqomini berish masalasini ko'taradi. Ular mamlakatimizning xorijiy davlatlar bilan ikki tomonlama munosabatlaridagi ustuvor yo‘nalishlarini ham belgilaydi. Bir necha oʻn yillar davomida Indoneziyaning asosiy xorijiy hamkorlari AQSH, Yaponiya, ASEAN davlatlari va Yevropa Ittifoqi [6][1][3] boʻlib kelgan. Shu bilan birga, 1990-yillarning oxiridan boshlab tashqi aloqalarni diversifikatsiya qilish yo'nalishi boshlandi [6] . Xususan, Rossiya bilan munosabatlarni mustahkamlash uchun jiddiy harakatlar qilindi - 2003 yilda Megavati Sukarnoputri Moskvaga tashrif buyurdi, 2006 yilda - Yudhoyono, 2007 yilda V. DA. Qo'ymoq Jakartaga tashrif buyurdi [10][11][12] .

Manbalar

tahrir
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 „Indonesia's Foreign Policy / The Principles of the Foreign Policy“ (en). 2011-yil 21-avgustda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2011-yil 4-avgust.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Н. П. Малетин.. Внешняя политика Индонезии, М., 1980 — 5—43-bet. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 „Республика Индонезия“. Посольство Российской Федерации в Республике Индонезии. 2011-yil 11-noyabrda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2011-yil 4-avgust.
  4. ↑ Anwar D. F.. Indonesia in ASEAN. Foreign Policy and Regionalism, Singapore, 1992 — 26—29, 169-bet. 
  5. ↑ АСЕАН в системе международных политических отношений, М., 1993 — 85—93-bet. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 „Background Note: Indonesia“. U.S. Library of Congress. U.S. Department of State. 2011-yil 21-avgustda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2009-yil 26-noyabr.
  7. ↑ „Indonesia – Foreign Policy“. U.S. Library of Congress. U.S. Library of Congress. 2006-yil 27-sentyabrda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2007-yil 5-may.
  8. ↑ „Индонезия. Внешняя политика“. Кругосвет. 2012-yil 2-fevralda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2011-yil 28-dekabr.
  9. ↑ Lina A. Alexandra. „Indonesia’s mediating role in ASEAN“ (en). The Jakarta Post (2011-yil 24-fevral). 2012-yil 2-fevralda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2011-yil 28-dekabr.
  10. ↑ „Indonesia's Заявление для прессы по окончании переговоров с Президентом Индонезии Мегавати Сукарнопутри“. Официальный сайт Президента России (2003-yil 21-aprel). 2011-yil 12-avgustda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2011-yil 4-avgust.
  11. ↑ „В Кремле прошли переговоры Владимира Путина и Президента Индонезии Сусило Банбанга Юдойоно“. Официальный сайт Президента России (2006-yil 1-dekabr). 2011-yil 12-avgustda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2011-yil 4-avgust.
  12. ↑ „Официальный визит в Индонезию“. Официальный сайт Президента России (2006-yil 1-dekabr). 2011-yil 12-avgustda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2011-yil 4-avgust. 
"https://uz.wikipedia.org/w/index.php?title=Indoneziya_tashqi_siyosati&oldid=5232250" dan olindi