Marsilio Ficino
Marsilio Ficino – lotincha: Marsilius Ficinus, italyanca: Marsilio Ficino. 1433-yil 19 -oktyabrda Florensiya yaqinidagi Figline Valdarnoda tugʻilgan, 1499-yil 1-oktyabrda, Villa Caredgi shahrida olamdan oʻtgan. Italyan faylasufi, gumanist, munajjim, katolik ruhoniysi. Florensiyada Platonik akademiya rahbari. Ilk Uygʻonish davrining yetakchi mutafakkirlaridan biri, Florensiya Platonizmining eng muhim vakili – Platon falsafasiga qiziqishning yangilanishi bilan bogʻliq harakat.
| Marsilius Ficinus | |
|---|---|
 | |
| Tavalludi |
10-iyul 1433-yil Figline Valdarno, Florensiya |
| Vafoti |
10-yanvar 1499-yil (65 yoshda) Florensiya yaqinidagi Careggi shahri |
| Fuqaroligi | Florensiya Respublikasi |
| Taʼlimi | Platonizm, neoplatonizm Piza universiteti. Florensiya universiteti |
| Kasbi | Faylasuf, tarjimon, munajjim, shoir, yozuvchi, shifokor |
| Dini | Katolik |
Ficino 19-asr boshlarigacha eng yaxshi deb hisoblangan Platon asarlarining lotin tiliga birinchi toʻliq tarjimasi muallifi sifatida tanilgan. Ficino neoplatonistlarning asarlarini ham tarjima qilgan, xususan, u Plotinning Enneads va boshqa koʻplab platonik mutafakkirlarning asarlarini birinchi tarjimasini tugatgan. Ficinoning Germetizm korpusi tarjimasi Gʻarbiy Yevropa okkultizmining rivojlanishiga katta taʼsir koʻrsatdi. Uning Platonning dialoglari haqidagi mulohazalari qadimgi yunon faylasufi taʼlimotining ommalashishiga xizmat qildi. Mustaqil mutafakkir sifatida Fichino nasroniy va falsafiy bilimlar sintezining asl kontseptsiyasining muallifi sifatida tanilgan. Qadimgi davr donishmandlari oʻrtasida Zardushtdan Platongacha va undan keyingi davrlarga uzatilgan cherkovning dastlabki otasi sifatida ham tanilgan. Ficinoning diniy gʻoyalari asarlarida „Xristian dini toʻgʻrisida“ va Platonning „Ruhning oʻlmasligi haqidagi ilohiyot“i kitobida jamlangan. Ficinoning soʻnggi muhim asari „Uch hayot kitobi“ tibbiy, falsafiy va okkultizmga oid turli nazariyalarni oʻz ichiga oladi. Uning asarlarida mavjud boʻlgan, ammo oʻzi tomonidan ishlab chiqilmagan panteizm asoslari Piko della Mirandola, Franchesko Patrizi va Giordano Brunoning falsafiy qarashlariga sezilarli taʼsir koʻrsatgan. Yer yuzidagi goʻzallik va inson qadr-qimmati uchun uzr soʻrash oʻrta asr asketizmini yengishga yordam bergan. Shu bilan bir qatorda tasviriy sanʼat va adabiyot rivojiga taʼsir koʻrsatgan. Ficinoning kult, marosim va dogmatik tafovutlar bilan cheklanmagan „umumiy din“ gʻoyasi 16-17-asrlar falsafasida „tabiiy din“ taʼlimotini ham tubdan oʻzgartirgan.
Biografiya
tahrirKelib chiqishi va boshlangʻich taʼlimi
Marsilius Ficino Florensiya yaqinidagi Arno daryosi vodiysida joylashgan Figline kichik shaharchasida tugʻilgan. Ficino oilasi zodagonlardan boʻlganini tasdiqlovchi ularning yon tomonlarida oltin yulduzlar bilan bezatilgan, koʻk matoda kumush qilichning tasviri tushurilgan gerb dalolat beradi. Ficinoning dastlabki qoʻlyozmalaridan baʼzilarida ularning oilaviy gerbi, shuningdek, Florensiyadagi San-Per-Maggiore cherkovidagi qabr toshi haqida soʻz borgan. Ficinoning otasi Diotifeci d’Agnolo di Giusto, oʻgʻli tugʻilganda taxminan 28 yoshda boʻlgan[1]. Malumotlarga koʻra, 1433-yilga qadar u tibbiyotni oʻrgangan va oʻz uyida yashab faoliyat olib borgan. Keyinchalik Santa Mariya Nuova kasalxonasida jarroh sifatida mashhur boʻlgan. Uning rafiqasi Alessandra di Nannocchio di Ludoviko, Montevarkalik kishining qizi boʻlgan. Marsiliodan tashqari, oilada faylasufning vasiyatnomasida eslatib oʻtilganidek yana ikkita oʻgʻil va bir jiyani boʻlgan. Oilaning katta farzandi Karlo Marsiliodan taxminan bir yosh katta boʻlgan. Bir muncha vaqt oʻtgach, Diotifechi ismning hosilasi sifatida shakllangan Ficino tahallusi bilan imzo chekishni boshlagan. Otasidan keyin 1457-yildan boshlab, Marsilio ham Marsilio Ficinus Florentinus sifatida imzo qoʻyishni boshlagan[2].
Marsilioning bolaligi haqida deyarli hech qanday maʼlumot yoʻq. San-Franchesko monastiridan unchalik uzoq boʻlmagan, hozirda uning nomi bilan atalgan maydonda ota-onasining uyida oʻtgan. 1506-yilda faylasufning tarjimai holini nashr etgan Jovanni Korsi, oʻz qoʻlyozmalarida Ficioning otasi oʻsha davrda mablagʻ yetishmasligi sabab oʻgʻlini yaxshi oʻqituvchilar bilan taʼminlay olmagani aytiladi. Vita Secunda nomi bilan tanilgan boshqa anonim muallifning yozgan tarjimai holiga koʻra, oʻgʻlining qobiliyatini koʻrib, otasi unga boshlangʻich taʼlimni oʻzi berganini taʼkidlaydi[3]. Bolaning keyingi taqdiri otasining Florensiya Respublikasining eng yirik bankiri va amalda suveren hukmdori Kosimo de Medichiga, uning oʻgʻillari Piero va Jovanniga, shuningdek, arxiyepiskop Antonin Perokiga yaqinligi bilan belgilanadi. Marselning soʻzlariga koʻra, bunday tanishlarning borligi Diotifechiga oʻz oʻgʻlini Rim papasi Yevgeniy IV tomonidan asos solingan maktablardan biriga yuborish imkoniyatini bergan.
Ficinoning universitetda oʻqigan yillari haqida ham kam maʼlumotlar qolgan. 1448-1449-yillardagi vabo paytida Ficinolar oilasi vaqtincha Pizaga koʻchib oʻtadi va Marsilio faqat 1450-yillarning boshlarida oʻqishga qaytishga muvaffaq boʻladi[4].
Dastlabki ishlari
tahrirSxolastikaning Ficinoga taʼsiri darajasi haqidagi savol munozarali hisoblanadi. Marselning soʻzlariga koʻra, yunon tilini bilishi faqat boshlangʻich darajada boʻlsa-da Ficinoning platonik moyilliklari allaqachon toʻliq shakllangan. Fichinoning Platon gʻoyalari bilan dastlabki tanishishi lotin platonistlari – Sitseron, Makrobiy, Apuley, Boetsiy, Avgustin va Kaltsidiylar orqali paydo boʻlgan[5]. Uning dastlabki tadqiqotlarining natijasi 1456-yilda yaratilgan toʻrt kitobda iborat „Platonik fan boʻyicha koʻrsatmalar“ asari boʻlgan. Koʻp yillar oʻtgach, Ficino uning asarini oʻqigan Kristoforo Landino va Kosimo Medici bu tashabbusni maʼqullaganini, biroq yunon tilini oʻrganmaguniga qadar uni nashr qilmaslikni maslahat berishganini tan olgan. Oʻsha yili, katta ehtimol bilan, „Timey“ dialogiga sharh yozgan. Marselning yozuviga koʻra, bu sharh Yoʻriqnomaning ikkinchi nashri edi.
Ficinoning antik davrning boshqa falsafiy maktablarini oʻrgangan bir qancha dastlabki asarlari tadqiqotchilarda katta qiziqish uygʻotgan. „Toʻrt falsafiy maktab toʻgʻrisida“ kichik inshosi 1457-yilga toʻgʻri keladi, unda stoiklar va epikurchilarning qarashlari haqida ham maʼlumot berilgan. Katta hajmli „Lazzat toʻgʻrisida“gi risolasi nafaqat toʻrtta asosiy maktablarning, balki kiniklar, kirenaiklar, atomistlar va boshqalarning gedonistik axloqini oʻrganib chiqib yozilgan. Eng katta bahs-munozaraga esa 1417-yilda qayta yozilgan Lucretiusning „Narsalar tabiati toʻgʻrisida“ sheʼriga „kichik sharh“i sabab boʻladi[3].
Aristotel va Platon oʻrtasida
tahrirMarsilio Ficino Platon asarlarini lotin tiliga tarjima qilishga kirishgan birinchi inson boʻlmagan. Sabab, baʼzi dialoglarning tarjimalari antik davrlardan beri maʼlum edi. 12-asrda Genrix Aristipp birinchi boʻlib „Fedon“ va „Menon“ni, 13-asrda Vilyam Moerbekskiy „Parmenid“ asarini qisman tarjima qilgan. Koʻpgina tarjimalar XV asrda Italiyada paydo boʻlgan, tarjimonlar orasida Leonardo Bruni, Jorj Trebizond va Franchesko Filelfo, Rinuccio Aretino va Lorenzo Lippilar boʻlgan[6].
Ficinoning oldingi platonistlarga bogʻliqligi, ularni Nikolay Kuza va Vizantiyaliklar Pletho va Nikea Bessarion deb hisoblash mumkin, aniq ifodalanmagan. Ficinoning intellektual maydonda paydo boʻlishi 1430-yillarning oxirida Ferrara va Florensiya Kengashining Vizantiya delegati Pletho tomonidan boshlangan Aristotel va Platon falsafalarining afzalliklari toʻgʻrisidagi munozaralar avjiga chiqan davrga toʻgʻri keladi. 1430-yillarning oxirida Platonning toʻliq asarlari Cosimo deʼMediciga topshirilganida,Platon boʻyicha eng yirik mutaxassis sifatida Ficino koʻrsatiladi va Platon akademiyasini tashkil etishning ilhomlantiruvchisi deb ataladi[7].
Germetizm korpusi tarjimalari ustidagi ishlari
tahrirGermetizm korpusining deyarli toʻliq yunoncha qoʻlyozmasi taxminan 1460-yilda Cosimo deʼMedici qoʻliga oʻtgan. 1462-yil sentyabr oyida Cosimo qoʻlyozmalarni Marsilioga berdi va bir necha kundan keyin bankir Amerigo Bencidan dialoglarning yana bir qoʻlyozmasini oldi[8]. Bir yildan soʻng Platon tarjimalari ustida ishlarni boshlashga tayyor boʻlgach, Ficino Germesni birinchi tarjima qilish haqida buyruq oldi.
Bir necha oy oʻtgach, Cosimo hali tirikligida, Ficino ishni tugatdi va uni Germetik risolalarning birinchisi – „Pimander“ nomi bilan nashr qildi. 14 ta matnni oʻz ichiga olgan toʻplamga kirish soʻzida Marsilio Avgustin tomonidan berilgan Germesning nasabnomasini aniq koʻrsatmaydi va uni „katta Merkuriy“ning jiyani deb ataydi, uning amakisi Atlas munajjim, ukasi Prometey esa fizik sifatida tasvirlanadi[9].
Platon asarlarining tarjimasi va talqini
tahrirFicinoning Cosimo de'Medici bilan tarixiy uchrashuvidan oldingi davrga kelsak, manbalar va tadqiqotchilarning fikrlari turlicha. Korsining soʻzlariga koʻra, Diotifeci Ficino oʻgʻlini ishonchli daromadni kafolatlaydigan tibbiyotga qaytarishni istab, uni Boloniyaga oʻqishga yuborgan. Ficinioni u yerda boʻlishi uzoq davom etmadi va keyingi taʼtillarda uyga qaytib, 26 yoshida otasi yordamida shaharning keksa hukmdori bilan tanishdi. Shu bilan birgalikda u Platonning falsafalarini oʻrganishni davom etdi[10]. Korsi soʻzlariga koʻra 1458-yildan 1459-yilga qadar Bolonyada boʻlish davri berilgan, garchi R.Marselning fikriga koʻra, Boloniyada boʻlgan davri 1459-1462 yillarga toʻgʻriroq. P.Kristeller Ficinoning Boloniya fakulteti haqidagi maʼlumotni ishonchsiz deb hisoblaydi va u 1462-yilda Florensiya universitetida tibbiy taʼlim yoʻnalishida talaba boʻlgan boʻlishi mumkin edi, deb hisoblaydi. Uzoq vaqtlar davomida Ficinoning alma-materi haqida bahslar borgan.
1464-yil 1-avgustda Cosimo de'Medici vafot etganida, Ficino Platonning 36 dialogidan 10 tasini tarjima qilib ulgurgan edi. Uning ishining xronologiyasi va matnlarni tanlash printsipi aniq emas, lekin, ehtimol bilan, Aflotunning oʻsha vaqtga qadar lotin tiliga tarjimasi boʻlmagan asarlari ustuvor roʻyxatga kiritilgan. Ulardan ikkisi eng muhim dialoglar „Parmenid“ va „Filebus“ boʻlgan[11]. Cosimo ularni oʻqishga muvaffaq boʻlgan va vafot etdi. Bu murakkab dialoglarga sharhlar faqat 1490-yillarda yaratilgan. Keyingi davr esa 1466-yil 1-aprelda faylasufning eng yaqin doʻstlaridan biri shifokor Mishel Merkatiga yoʻllangan maktubda yana 23 ta dialog yakunlangani va Kratil ustida ish boshlanganligi haqida xabar berilgan. Xuddi shu maktubda tarjimon oʻz asarlarini qayta yozishni qatʼiyan man etadi, uning iltimosini qoʻshimcha tahrir qilish zarurati bilan asoslaydi va barcha dialoglar boʻyicha ish tugashini kutadi.
1468-yilda Ficino Platon asarlarining butun korpusini tarjima qilishni tugatmasdan oldin, Dante Aligyerining „Monarxiya“ siyosiy risolasini italyan tiliga tarjima qilish uchun biroz vaqt ajratadi. Bir tomondan, oʻtgan asr davomida uning ijodi oʻz ahamiyatini yoʻqotgani yoʻq, ikkinchi tomondan, Fichino Danteni nihoyatda yuksak baholagan, uni Platon ruhidagi mutafakkir deb hisoblagan. Platon tarjimalari boʻyicha ishning ikkinchi qismi Kosimoning oʻgʻli Piero Gut homiyligida oʻtgan. 1469-yil oxirida uning oʻlimidan oldin, Ficino qolgan dialoglarni yakunlab, Bayram haqida katta hajmli sharh yozishga muvaffaq boʻldi va darhol uni italyan tiliga tarjima qildi. Tarjimalarni tekshirish va dialoglarni sharhlashni oʻz ichiga olgan uchinchi bosqich Cosimoning nabirasi Lorenzo Buyuk koʻmagida amalga oshirildi. Aynan Lorenzoga 1484-yilda nashr etilgan Platonning birinchi bosma nashriga bagʻishlangan edi. Biroq nashr uchun katta moliyaviy yordamni Florensiyaning boshqa bir zodagon oilasi vakili Filippo Valori koʻrsatgan, uning mulki yordamida faylasuf Mayano Platon matnlari ustida ishlashni tugatdi. 1484-yil nashrida Aflotunning har bir asari ozmi-koʻpmi batafsil „muloqot“ bilan taʼminlangan, ulardan 14 tasi ishning birinchi bosqichida 1469-yilga qadar, qolganlari esa nashrni tayyorlash jarayonida izohlangan.
Yirik asarlar ustida ishlash jarayonida Ficino koʻpincha shaxsiy masalalar boʻyicha munozaralarni kichik risolalar shaklida shakllantirgan, keyin ularni alohida nashr etgan va „Epistola“ ga boʻlim sifatida kiritdi. „Epistol“ning ikkinchi qismiga „Aflotun ilohiyotshunosligi“ – „Izoh“ va unga „Kompendiy“ bilan bogʻliq mavzuli asarlar kiradi. 1476-1477 yillar oxirida yozilgan boshqa shunga oʻxshash matnlar bilan birgalikda ular „Platonik donolikning besh kaliti“ni tashkil etdi. Ficinoning maktublari birinchi marta 1495-yilda nashr etilgan va „Epistolae Marsilii Ficini Florentini“ deb atalgan. Olimning yigirma yildan ortiq intellektual hayotini qamrab olgan bir necha yuz hujjatlar 12 kitobga boʻlingan. Ularni zamonaviy qayta nashr etish loyihasi 1975-yilda boshlangan va 2021-yil boshiga kelib 11 jild nashr etilgan.
Jamiyatdagi mavqei
tahrirMedici bilan munosabatlar
tahrirFicino taʼkidlab oʻtganidek, u oʻzining „kichik yillaridan“ Katta Kosimo hhomiyligida boʻlgan. Bu davrning boshlanish nuqtasini aniq belgilashning iloji yoʻq, ammo, gumanist va Florensiya hukmdori oʻrtasidagi aloqa 1452-yildan kechik boʻlmay boshlangan. Birinchi oʻn yil davomida ularning muloqot tabiati ham nomaʼlum va Cosimoning roli Marsilioning intellektual yoʻl sifatida platonizmni tanlashida qay darajada hal qiluvchi rol oʻynagani ham nomaʼlum. Florensiya boshchiligidagi Katta Cosimo vorisi, uning oʻgʻli Piero Gouti, otasining Ficino oldidagi moliyaviy majburiyatlarini meros qilib oldi, lekin uning Platon falsafasiga qiziqishi emas[12].
Aristotelizm anʼanalarida tarbiyalangan Pyero Jon Argiropulos maktabiga yaqinroq boʻlgan, Ficinodan Stagirit va Porfiriy tarjimalarini buyurgan. 1469-yil 1-dekabrda vafot etgan Piero hayoti davomida Ficino Platon asarlarini tarjima qilishni tugatdi, ammo, 1465-yildan boshlab ularning falsafiy suhbatlari toʻxtadi. Keyingi avlod vakili Peroning oʻgʻli Lorenzoning roli Florentsiya faylasufi taqdirida beqiyos darajada katta edi. Ehtimol, Ficino Katta Cosimo ularning uylarida „shaxsiy faylasufi“ lavozimini egallaganida uchrashgan. Ficino Lorenzo bilan biron bir dars oʻtkazgan boʻlishi ehtimoldan yiroq emas. Ficino Lorenzoning otasi tiriklik vaqtida bir nechta tarjimalarini bagʻishlagan va u 1468-yil 7-noyabrda Platon xotirasiga bagʻishlangan ziyofatni ham Lorenzo deʼMedici bilan bogʻlaydi. Ficino va Lorenzo de Medici oʻrtasidagi mukammal platonik doʻstlik va sevgi ritorikasi baʼzi tarixchilar tomonidan shubha ostiga olingan[13]. Italiyalik tarixchi Rikkardo Fubinining soʻzlariga koʻra, ularning munosabatlari hech qachon chinakam samimiy boʻlmagan va 1474-yildan keyin siyosiy kelishmovchiliklar tufayli yomonlashgan. Ficinoning baʼzi xatlarida u Florensiyada Medici hokimiyatini agʻdarib tashlamoqchi boʻlgan Pazzi fitnasi ishtirokchilariga hamdardlik bildirgan degan xulosaga kelishga asos beradi.
Doʻstlar va taʼlim faoliyati
tahrirTarixshunoslikda mustahkam oʻrnatilgan anʼanaga koʻra, Ficino atrofida shakllangan doʻstlar va hamfikrlar doirasi „Platon akademiyasi“ deb atalgan. 18-asrning oxiridan boshlab davom etgan munozarada ushbu taʼlimning tabiati, uning qatʼiy institutsional dizaynidan tortib to toʻliq mifologiyasigacha koʻplab fikrlar bildirilgan[14].
_-_1486-90.JPG)
O.Kudryavtsevning fikricha, Ficino atrofida uning asarlariga qiziquvchi va ularda ishtirok etuvchi ilmiy jamiyat 1462-yildan ancha erta shakllana boshlagan, anʼanaviy ravishda Kareggi akademiyasining tashkil etilishi bunga bogʻliq boʻlgan. Taxmin qilish mumkinki, 1457-yil oxiriga kelib yosh faylasuf oʻz zamondoshlari orasida Aflotun va antik mualliflarning tarjimoni sifatida katta obroʻga ega boʻlgan. Ficino akademik deb tasniflagan odamlar doirasi juda keng. Umrining oxirida yozgan maktublaridan birida Ficino oʻzining doʻstlari roʻyxatini tuzib, amicorum nostrum katalogida jami 80 kishi, bir nechta toifalarga boʻlingan. Birinchi toifa, „qahramonlar jinsi“ (genus heroicum), Medici oilasining sakkiz vakili – Kosimo, uning bolalari va nevaralarini oʻz ichiga olgan. Qolganlarini gumanistlar boʻlib, ular 23 nafar „doʻstlari-suhbatdoshlari“ (familiares confabulatores), shu jumladan yoshlikdagi doʻstlari va badavlat homiylari, balogʻat yoshida u bilan doʻstlashgan 14 kishi, uning „tinglovchilari“ qatorida boʻlmagan.
Ficinoning ijtimoiy doirasi Akademiya bilan cheklanib qolmagan. U Lorenzo de'Medici homiyligidagi nufuzli birodarlik Compagnia deʼMagiyada maʼruza qilgan. 1460-yillarning oʻrtalarida Platonning yaxshilik haqidagi taʼlimotini hamma uchun ochiq qilishni va „shaharning eng yaxshi odamlari“ tashabbusi bilan Ficino Degli Anjeli cherkovida Filebus haqidagi sharhlarini omma oldida oʻqiydi. 1488-yil dekabr oyida Ficino farishtalar cherkovida har kuni maʼruza oʻqidi va Rotunda oʻlimidan biroz oldin Havoriy Pavlusning Rimliklarga maktubini sharhlagan.
Hayotining soʻnggi yillari
tahrirFicino hayotining soʻnggi oʻn yilligi Florensiya tarixidagi notinch davrga toʻgʻri kelgan. 1490-yilning bahorida ilgari surgun qilingan rohib Girolamo Savonarola shaharga qaytib keldi va Piko hamda Poliziano uning sodiq tarafdorlariga aylanishdi[15]. Savonarolaning apokaliptik vaʼzlari tezda xalqning eʼtiborni tortdi va 1491-yilda unga Santa Mariya del Fioreda nutq soʻzlash imkoniyati berildi. U yerdan faylasuflarni, olimlarni, sodomitlarni va cherkov aʼzolarini laʼnatladi. Oʻsha paytdagi xatlarga qaraganda, Ficino oʻz tanqidini oʻziga qabul qilmagan. Muhtasham Lorenzoning oʻrniga kelgan ahmoq Pyero vaziyatni oʻz nazoratida ushlab tura olmadi va 1494-yilda Medicilar shaharni tark etdilar. Bu orada fransuz armiyasi Pizani egallab oldi va dekabrda Piko hamda Poliziano zaharlandi. Ficino uchun bu voqealar Platon asarlarining aniq nashriga boʻlgan umidlarning tugashini anglatardi. 1498-yil iyul oyida u vabo va tashvishlardan qochib, shaharni tark etishga majbur boʻladi. Ficino Savonarola vafotidan soʻngtahminan 1498-yil may oyidagina Florensiyaga qaytib keladi, sentyabrda u sobor boʻlimining yigʻilishida qatnashdi, ammo noyabrda yana ketadi. Qoʻzgʻolonlarga qaramay, 1480 va 1490 yillarda Ficino „taqvodor falsafa“ anʼanasini oʻrganishni davom etgan. Plotinning „Enneada“lariga kiritilgan barcha 54 ta risolaning tarjimasini tugatib, ularga sharh bera boshladi. Uning tarjimasi va sharhi 1492-yil may oyida Florensiyada nashr etilgan. Keyincahlik Ficino Porfiriy, Iamblix, Prokl, Dionisiy Areopagit asarlarini lotin tiliga tarjima qiladi va Maykl Psellusning asarlarini sharhlaydi. 1492-yilda Ficino „Quyosh va yorugʻlik toʻgʻrisida“ risolasini yozadi va 1493 yilda nashr etadi. 1494-yilda esa Platonning bir qancha dialoglariga keng qamrovli sharhlar yozgan.
Ficino 1499-yil 27-sentyabrda yozilgan Vasiyatnomasida San-Marko monastiridan yetti aka-ukalarning ismlarini koʻrsatib oʻtgan. Vasiyat asosida uning tugʻilgan kunini har yili nishonlash, Novoli va Pomino kambagʻallariga yordam pullarini tarqatish bilan bogʻliq boʻgan. Koʻchar va koʻchmas mulk aka-ukalar, jiyanlar va xizmatkorlar oʻrtasida taqsimlangan. 1-oktyabrda faylasuf kasallik natijasida vafot etdi. Dafn marosimida respublika kansleri Marselo Alriani nutq soʻzladi. Turli darajadagi koʻplab odamlar oxirgi marta Ficinoni sharaflash uchun kelishdi, uning kuli oʻz kanonlarining bir ovozdan qarori bilan soborga dafn qilindi.
Falsafiy qarashlari
tahrirFicino metafizikasining asoslari
tahrirTadqiqotchilar Ficinoni metafizikasida boshqargan bir qator asosiy tamoyillarni aniqlaydilar. Ularning asosiysi, dunyoni Aristotelga teng qilib, uni mazmun bilan toʻldirish orqali tushunilgan. Plotin tomonidan ilk bor mavjudlikning iyerarxik tushunchasi paydo boʻlgan va psevdo-Dionisiy Areopagit orqali oʻrta asr fikrlashuviga qabul qilingan[16]. Neoplatoniklardan farqli oʻlaroq, quyi reallik sohalarini yuqori sohalardan paydo boʻlgan deb postulat qilgan boʻlsada, sxolastlar bu sohalarni mustaqil ravishda Xudoga bogʻliq deb hisoblagan. Metafizik reallik iyerarxiyasini tasvirlaganda, Fichino oʻzining ilk ishlarida Plotin sxemasini oʻzgartirmagan holda qoʻllagan, keyingi ishlarida esa har ikkisini ham topish mumkin. P.Kristellerning kuzatishicha, Fichino mavjudlikning asosiy xususiyatlari haqidagi mulohazalardan olam qismlari oʻrtasidagi oʻzaro bogʻliqlik nazariyasiga oʻtish uchun Platon va Plotindan meros boʻlib qolgan yoki oʻzi ixtiro qilgan metafora va simvollarning keng arsenalini qoʻllagan. Simvolik bilimning qoʻllanishi turli hodisalar oʻrtasida substansiyaviy bogʻliqlik mavjudligini nazarda tutadi, bu esa, oʻz navbatida, Fichino tomonidan qabul qilingan xususiyatlarning fazoviy uzluksizligi prinsipidan kelib chiqadi. Fichino oʻzining falsafiy dalillarida, jumladan, averroistlarning monopsixizm taʼlimotini rad etishda ham uzluksizlik prinsipidan va undan kelib chiqadigan oʻrta prinsipidan („Kraynotalar oʻrtasida oʻrta boʻlmasligi mumkin emas“) koʻp bor foydalangan. Shuningdek, tadqiqotchilar florensiyalik faylasufning mulohazalarida tibbiy analogiyalar va inson organizmidagi murakkab, bevosita kuzatishga olib boʻlmaydigan jarayonlarni tasvirlash uchun oʻrta asr tibbiyoti tomonidan ishlab chiqilgan boy lugʻatdan foydalanganini topadilar.
Borliq darajalari haqidagi taʼlimot
tahrirFicinoning metafizikaga qoʻshgan muhim hissasi neoplatonik ontologik ipostazlar taʼlimotining original talqini boʻldi. Plotin va uning oʻrtacha platoniklardan boʻlgan avvalgi tarafdorlari metafizikasining asosiy postulatlari orasida yagona boʻlgan fundamental substansiyalarning mavjudligi, ular ketma-ket emaniatsiyalar iyerarxiyasida tashkil topganligi kiritilgan. Ficino kosmogoniyasining kamida ikki versiyasi ajratib koʻrsatilgan, erta versiya „Piro“ va „Timey“ sharhlarida, va yakuniy versiya „Platon teologiyasida“ ifodalangan[17].
„Pir“ sharhida 1469 yilda, u ilohiyotchilarga ishora qilib, yaxshilikni (yaʼni Xudoni) markazda, va goʻzallikni chekkada joylashtiradi. Goʻzallik Xudodan nurlar shaklida chiqib, uni oʻrab turgan toʻrt doirani teshib oʻtadi. Ushbu nurlar farishtalar ongida barcha turdagi gʻoyalarni, ruhlarda aqlni, tabiatda „urugʻlarni“ va modda ichida shakllarni hosil qiladi. Shunday qilib, Fichino beshta ilohiy ipostazning mavjudligini postulat qiladi – Aql, Ruh, Tana, ruh va tana oʻrtasidagi oraliq ipostaz sifatida tabiat va Yagona Xudo. Xudo Ficino tomonidan cheksiz oliy mavjudot sifatida koʻrib chiqiladi, uning faoliyati dunyo narsalarini bosqichma-bosqich yaratish jarayonida (emaniatsiya) hosil qiladi. Inson dunyoda oʻziga xos oʻrinni egallaydi, chunki uning ruhi ilohiy va moddiy oʻrtasidagi oʻrta holatda joylashgan. Aynan ruh tabiatdagi tanalar orasidagi bogʻlanishni timsol qiladi, ularga farishtalarga va hatto oliy ilohiy mavjudotga koʻtarilishiga yordam beradi. Ruhning bilish qobiliyati tufayli, barcha mavjudlik darajalari yana ilohiy birlikka qaytishi mumkin. Inson – bu makrokosmosni biluvchi mikrokosmosdir, va bilish qobiliyati insonning asosiy fazilatini, bilishning oliy darajasida Xudo bilan qoʻshilishni ifodalaydi. Gʻoyalar Xudo bilan aql oʻrtasida, fikrlar aql bilan ruh oʻrtasida, „urugʻlar“ ruh bilan tabiat oʻrtasida, va shakllar tabiat bilan modda oʻrtasida muloqotni amalga oshiradi. Moddiy shakllar, dastlabki uchta jihatdan farqli oʻlaroq, narsalarning haqiqiy tabiatini ochib bermaydi. Fichinoʻga koʻra, sevgi barcha narsalarga „koʻpayish istagini“ beradi, bu oʻsimliklar va hayvonlarda koʻpayish istagiga mos keladi. Shu bilan birga, ruh, tanadan koʻra muhimroq boʻlib, oʻz ichida dastlabdan unga xos boʻlishi mumkin boʻlgan barcha narsalarning „urugʻlarini“ – axloq, sanʼat va fanlarni oʻz ichiga oladi[18].
Sogʻlom hayot uchun
tahrirButun hayoti davomida Ficino yaxshi sogʻligʻi bilan ajralib turmagan. Korsining aytishicha, „u juda past boʻyli, ozgʻin va biroz bukchaygan. U gapirganda tutilib qolar, bir oz shivirlagan, ammo yoqimli ovozi bor edi. Boldirlari va tirsagidan past qoʻllari biroz uzun edi“. Faylasufning fikriga koʻra, buning sababi uning juda noqulay munajjimlar uyida boʻlgani edi. U doʻstlari va homiylari bilan yozishmalarida doimo astrologiya va sogʻlik oʻrtasidagi bogʻliqlik muammosiga sabab qilib koʻrsatgan. „Hayot haqida“ risolasida sogʻlom turmush tarzi muammosini koʻrib chiqish intellektual salomatligini oʻrganish boʻyicha tarixdagi birinchi tadqiqoti boʻldi va baʼzi kasbiy guruhlarning xulq-atvor xususiyatlariga bagʻishlangan birinchi asarni yozgan[19]. E.Garenning taʼkidlashicha, ushbu asar faylasufning eng gʻalati va murakkab asarlaridan biri boʻlib, faqat uning „Vaboga qarshi qanday kurashish kerakligi boʻyicha maslahatlar“idan ustun turadi. Har ikkala risola koʻp marotaba qayta nashrlar qilingan, shuning uchun ular Jorj Sarton tomonidan tuzilgan incunabul-bestsellerlar roʻyxatiga kiritilgan. „Uch kitob“da „olimning beshta asosiy dushmani: balgʻam, qora safro, jinsiy aloqa, ortiqcha ovqatlanish va ertalabki uyqu“ keltirilgan. Birinchi ikkita xavf qadimgi davrlardan maʼlum boʻlgan gumoral nazariyaga ishora qiladi. Pitagoriylik Alkmeyon Krotenskiyning turli sifatlarning muvozanati sifatida sogʻliq haqidagi taʼlimotidan kelib chiqqan holda, keyinchalik Empedoklning toʻrtta unsur konsepsiyasi bilan toʻldirilgan. Miloddan avvalgi V asrda shakllangan toʻrtta gumorga boʻlinish, bunda qora safro melankoliya bilan bogʻliq boʻlgan, oʻrta asrlargacha oʻzgarmagan. Miloddan avvalgi IV asrda peripatetiklar orasida melanholiya Platon va Suqrotning „ilohiy jinnilik“ bilan solishtirilgan va odatdagi odamlarga asosiy temperamentlardan biri sifatida tarqalgan[20].
Melanxoliya tushunchasining yanada rivoji Avgustin va oʻrta asr skolastlari asarlarida amalga oshirildi. XIII asr oxirida Yevropada arablar tomonidan „Saturn bolalari“ gʻoyasi qayta oʻzlashtirildi, yaʼni tegishli sayyora belgisi ostida tugʻilganlar. Asta-sekin bu kabi odamlarga taalluqli xususiyatlar orasida melanxolik temperament ham paydo boʻldi. Melanxoliyani oliy intellektual faoliyat turlari bilan bogʻlash erta italiyalik va nemis gumanistlari orasida qadimgi kontemplativ hayot idealining qayta tiklanishi bilan bogʻliq. Melanxoliyani birinchi boʻlib keng qamrovli tadqiq qilishni aynan Marsilio Ficino amalga oshirgan, u zodiakka koʻra „Saturn bolalari“ga mansub edi[21]. Saturnni baxtsiz yulduz sifatida koʻrib, bu uning holatida qoʻshimcha noqulay astrologik holatlar bilan kuchaytirilgan, u uning taʼsirini neoplatoniklar tibbiyot va sehr vositalari bilan qoplash zarur deb hisoblagan.
Sehr va astrologiya
tahrirOkkultizm va demonologiya
tahrirFichinoning sehr haqidagi tasavvurlari „Hayotni Osmonlardan Olish Haqida“ („De vita coelitus comparanda“) risolasida umumlashtirilgan boʻlib, bu Plotinning „Ennead“larining bir qismi sharhlaridan kelib chiqqan. Natijada paydo boʻlgan mustaqil asar 1489-yil 10-iyulda Vengriya qiroli Matyash Korvinusga bagʻishlangan va yuborilgan. „Olimlarning Salomatligini Qanday Asrash Kerakligi Haqida“ va „Uzoq Yashash Haqida“ risolalari bilan birgalikda ular „Hayot Haqida Uch Kitob“ni tashkil etadi. Ushbu risola koʻpincha mashaqqatli oʻqishlar tufayli kasal boʻlib qoladigan olimlarga qaratilgan. Fichino uchun sehr tabiiy falsafaning boshqa boʻlimlari kabi kosmologiya, astronomiya yoki fizika kabi tadqiqot mavzusidir. Ficino sevgini, narsalarni bir-biriga bogʻlab, dunyoni bir butun qiladigan narsani oʻz tabiati boʻyicha sehrli deb ayatdi, avvalroq „Piro“ dialogiga sharhida sehr tushunchasini ishlatgan. Sehrni oʻrganishga kirishar ekan, Fichino katta sonli okkultistlarning asarlariga ega edi[22]. Oʻrta asr mualliflaridan, Petrus Aponensis, Rojer Bekon, Al-Kindi, Avitsenna asarlari va XI asrning anonim talismanik sehr boʻyicha amaliy qoʻllanmasi „Picatrix“ foydali boʻlgan. Ingliz tarixchisi Daniel Uokerning fikriga koʻra, neoplatonistlarning taʼsiri ancha muhim edi. Proclusning „De Sacrificiis et Magia“ asari simpatik sehr nazariyasini toʻliq bayon etadi, va uning biografi Marinus Neapolitanusdan maʼlumki, Afinaning faylasufi Orfik gimnlarini katta ishtiyoq bilan kuylagan va oʻrganib chiqqan. Fichino sehrining musiqiy yoʻnalishiga Iamblichusning „Pifagor Hayoti“ asari taʼsir qilgan boʻlishi mumkin, unda Pifagor Orfeyning izdoshi sifatida tasvirlangan. Uoker osmon taʼsirlari boʻyicha asosiy manba sifatida Germetik korpusga kiruvchi „Asklepius“ risolasini nomlaydi.
Ficino oʻzining sehr amaliyotlarida farishtalar yoki jinlarga murojaat qilganmi, bu toʻliq aniq emas. U foydalangan manbalar bu masalada turli pozitsiyalarni egallaydi. Plotinga koʻra, ibodatlar va sehrning samaradorligi xudolarga bogʻliq boʻlmagan. Shuning uchun har qanday sehr tabiiy hisoblanib, kosmik hamdardlikning ifodasidan boshqa narsa emas. Biroq, keyingi neoplatonistlar bunday soddalashtirishdan voz kechishdi va Iamvlichusda allaqachon sehrli narsalar ilohiy yoki demoniya mavjudligining belgilaridir va ularning samaradorligi sehrgarning niyatlariga bogʻliq boʻlmagan[23].
„Uch kitob“ning paydo boʻlishi ruhoniy tomonidan Fichinoga nisbatan nomaqbul boʻlgan sehr bilan shugʻullanishda gumon uygʻotdi. Oʻzini oqlashga intilib, gumanist oʻzining nufuzli doʻstlariga xatlar yubordi, u sehrni maʼqullamagani, balki faqat bayon qilganligini va uning fikrlari jinlarga sigʻinishga (cultu demonum) emas, balki tananing sogʻligʻi uchun foydali boʻlgan tabiiy sehrga (magia naturali) qaratilganligini isbotlamoqchi boʻldi. Uning sehrining demoniya ekanligini rasmiy inkor qilish 1489-yil 19-sentyabrda yozilgan „Apologiya“da keltirilgan. Ayblovlar 1490-yil may oyida, Rimdagi Venetsiya elchisi Ermolao Barbaro va bir qator cherkov ierarxlarining Rim Papasi Innosentiy VIIIga murojaatidan keyin olib tashlandi.
Meros
tahrirZamondosh-gumanistlar Ficinoning Platon asarlarini tarjima qilish faoliyati dunyo miqyosida nihoyatda muhim ahamiyatga ega ekanligi haqidagi fikriga qoʻshilishgan va nemis olimi Hartmann Sheddel 1493 yilda oʻzining „Nyurnberg xronikasi“da Platon asarlari toʻplami chiqishini aynan shunday baholagan. Neoplatonistlar va boshqa qadimgi asarlarning yunonchadan lotin tiliga tarjimalari orqali Fichino platonizmni qayta tiklashga va skolastik aristotelizmga qarshi kurashga hissa qoʻshgan. J.Henkinsga koʻra, Ficino tarjimalari 1819-yilgacha asosiy boʻlgan, ulardan Torquato Tasso, Ben Johnson, John Milton, Jean Racine, Gottfried Wilhelm Leibniz, Immanuel Kant va boshqalar foydalangan[24].
Ficino falsafiy merosini koʻrib chiqarkan, Paul Kristeller uning originalilik va mustaqillik nuqtai nazaridan baholash xatoligini taʼkidlaydi. Muayyan fikrlar anʼanasini ifodalagan Ficino oʻz zamonaviy terminlarida qadimgi asarlarni sharhlab, yangi voqelikka va oʻz qarashlariga moslashtirib, nimanidir qoʻshib, nimanidir chiqarib tashlagan. Ernst Cassirer Ficino va Picoga nisbatan „yomon eklektizm“ va originalilik yoʻqligi haqidagi tanqidlarga javoban, ikkala mutafakkirning mistik tarkibini taʼkidlagan[25]. Tadqiqotchi Ficino va Pico gʻoyalarini Nicolaus Cusanusning coincidentia oppositorum („qarama-qarshiliklarning birligi“) kontseptsiyasi bilan bogʻlaydi, bu Uygʻonish davri falsafasidagi eng muhim yangilik elementi sifatida tasvirlangan. Cassirerga koʻra, „birlashtirilgan ilohiyot“, falsafa va dinni, mantiqiy va mistik tajribani birlashtirgan holda, qatʼiy cherkov dogmatikasi chegaralaridan intuitiv bilim beradi.
Amerika tarixchisi Charles Schmitt ham xuddi shu mutafakkirlarni „abadiy falsafa“ tushunchasini kiritgan yepiskop Augustinus Steuchusning oʻzidan oldingi deb atagan. Schmittga koʻra, Fichino va Pico qadimgi sinxretik anʼanani qadimgi davr faylasuflari va yangi davr ateistlari oʻrtasida bogʻlaydigan koʻprik boʻlgan. Zamonaviy amerikalik ilohiyotchi Charles Lohr taʼkidlaganidek, Fichino Platonda inson uchun eng muhim bilimning kalitini – ilohiyot va oʻzining oʻlmasligini tushunish prinsipini topgan[26]. Lohr fikricha, Fichino oʻzining asarlari bilan italiyalik Uygʻonish davrida yangi metafizik anʼanani yaratgan, bu inson va uning intilishlariga qaratilgan. „Qadimgi ilohiyot“ taʼlimotining ayrim jihatlari XVI asr oʻrtalarida Francesco Patrici tomonidan qabul qilingan, biroq astral taʼsirlarni qoʻllash imkoniyatiga nisbatan kamroq ishtiyoq bilan.
Tarixshunoslar
tahrirMarsilio Ficino hayoti va faoliyatini oʻrganish boʻyicha klassik tadqiqotlar orasida A.Della Torrening „Storia dell' Accademia Platonica di Firenze“ va Raymond Marcelning „Marsile Ficin“ (1958) monografiyalari mavjud. Ficino tadqiqotlariga asosiy hissa Paul Oskar Kristeller tomonidan kiritilgan. „Supplementum Ficinianum“dan boshlab, 1561-yilgi asarlar toʻplamiga birinchi katta qoʻshimcha, u ellik yildan ortiq vaqt davomida Ficinoning qoʻlyozmalarini matnshunoslik bilan shugʻullangan, uning Hayoti va ijodining ayrim jihatlarini oʻrgangan[27]. Kristellerning 1943-yilda Ficino falsafasiga bagʻishlangan monografiyasining nashr etilishi katta ahamiyatga ega boʻlib, u bir necha bor qayta nashr etilgan va tarjima qilingan. Natijada, oʻsha paytdagi Uygʻonish davri falsafasining umumiy Ficino falsafasining eklektik va mustaqil emasligi haqidagi anʼanaviy qarashlar qisman rad etilgan. Kristellerning xulosalariga umuman qoʻshilgan holda, Ernst Cassirer Ficinoni „erkin fikrlovchi“ deb atashni rad etdi, chunki u „dindor falsafa“ cheklovlarini yengib oʻta olmagan. Platon Akademiyasi fenomenini tushunishga va shuningdek, Fichino va Medici oilasi oʻrtasidagi munosabatlarga Arthur M.Field va Riccardo Fubini katta hissa qoʻshgan. Platon asarlarini qabul qilishni oʻrganish sohasida Michael J. B. Allen va J.Hankinsning ishlari katta ahamiyatga ega[28]. Italiyada Fichino intensiv ravishda oʻrganilgan va oʻrganilmoqda. Florensiyalik mutafakkir falsafasiga bagʻishlangan dastlabki ishlardan biri Giuseppe Saittaning „La filosofia di Marsilio Ficino“ (1923) monografiyasi boʻlib, Saittaning Ficinoni dolzarb idealizm bilan bogʻlashga urinishlari tanqidga uchragan. Ficino falsafasining tizimli bayoni 1957-yilda Michele Schiavone tomonidan „Problemi filosofici in Marsilio Ficino“ amalga oshirilgan. Ficino merosiga murojaat qilgan boshqa italyan tarixchilari va faylasuflari orasida Eugenio Garin, Sebastiano Gentile va Cesare Vasolini taʼkidlash lozim.
Ficinoning boshqa faoliyat jihatlaridan farqli oʻlaroq, uning ilohiyotini oʻrganishga bagʻishlangan ishlar unchalik koʻp emas, bu, jumladan, Uygʻonish davrining xristianlik dogmatik rivojlanishi uchun nisbatan kam ahamiyatga ega ekanligi bilan izohlanadi. XX asr oxirigacha Fichinoning ilohiyotiy mashgʻulotlari haqida faqat ikki monografiya paydo boʻlgan: Valter Dresserning „Die Mystik des Marsilio Ficino“ (1929) va Giuseppe Anichinining „L’umanesimo e il problema della salvezza in Marsilio Ficino“ (1937). Ikkala muallif ham oʻz konfessional qiziqishlariga tayangan holda (birinchisi lyuteran nuqtai nazaridan, ikkinchisi tomist nuqtai nazaridan) Ficinoning xristian anʼanasini tushunish boʻyicha muhim xulosalarga kelgan. Ayniqsa Shimoliy Amerikada P.Kristellarning gʻoyalari katta taʼsir koʻrsatgan. Ficino falsafasiga bagʻishlangan monografiyasida, u Ficino metafizikasining diniy talqin qilish imkoniyatini rad etmasdan, uni „mistik“ sifatida tushunishga qarshi chiqqan.
Tanlangan asarlar
tahrir- Marsilio Ficino. Opera omnia / Henricus Petri. – Basel, 1576.
- Marsilio Ficino. Three Books on Life. A Critical Edition and Translation with Introduction and Notes / Kaske C. V., Clark J. R.. – Arizona Ctr For Medieval & Ren, 1989. – Vol. 57. – 528 p. – (Medieval and Renaissance Texts and Studies). – ISBN 0-86698-041-5.
- Marsilio Ficino. Meditations on the Soul: Selected Letters of Marsilio Ficino / C. Salaman (ed). – Inner Traditions, 1997. – 304 p. – ISBN 978-0892816583.
- Marsilio Ficino. Scritti sull’astrologia / O. Pompeo Faracovi. – BUR, 1999. – 259 p. – ISBN 978-88-58-65688-4.
- Marsilio Ficino. Commentaries on Plato / Ed. and trans. by M. J. Allen. – Harvard University Press, 2008—2012. – Vol. I—III.
- Marsilio Fichino. Platonovskaya teologiya o bessmertii dushi v XVIII knigax / per. s latinskogo A. Ya. Tijova. – SPb.: Vladimir Dal, 2020. – T. 122. – 832 s. – (Slovo o suщem). – ISBN 978-5-93615-216-0.
Manbalar
tahrir- ↑ Marcel R.. Marsile Ficin. Paris: Les Belles Lettres, (1433—1499) — 784-bet.
- ↑ Hankins J.. Plato in the Italian Renaissance. BRILL, 1990 — 847-bet.
- ↑ 3,0 3,1 Кудрявцев О. Ф.. Флорентийская платоновская академия. Очерк истории духовной жизни ренессансной Италии.. М.: Наука, 2008 — 479-bet. ISBN ISBN 978-5-02-035979-6..
- ↑ Garin E.. History of Italian Philosophy. Rodopi., 2008. ISBN ISBN 978-90-420-2321-5..
- ↑ Field A. M.. The Origins of the Platonic Academy of Florence. Princeton University Press, 1988 — 302-bet. ISBN ISBN 0-691-05533-5..
- ↑ Kristeller P. O.. The Scholastic Background of Marsilio Ficino with an Edition of Unpublished Texts. Traditio., 1944 — 257-bet. DOI:10.1017/S0362152900017207..
- ↑ Monfasani J.. Marsilio Ficino and the Plato-Aristotle Controversy // Marsilio Ficino: his Theology, his Philosophy, his Legacy.. BRILL, 2002 — 129-bet. ISBN ISBN 90-04-11855-1..
- ↑ Howlett S.. Marsilio Ficino and His World. Palgrave Macmillan, 2016 — 232-bet. ISBN ISBN 978-1-137-53945-8..
- ↑ Buhler S. M.. Marsilio Ficino's De stella magorum and Renaissance Views of the Magi.. Renaissance Quarterly., 1990 — 348-371-bet. JSTOR 2862368.
- ↑ Allen M. J. B.. Ficino's Theory of the Five Substances and the Neoplatonists' Parmenides. Journal of Medieval and Renaissance Studies., 1982 — 19-44-bet.
- ↑ Hanegraaff W. J.. Under the Mantle of Love: The Mystical Eroticisms of Marsilio Ficino and Giordano Bruno // Hidden Intercourse. Eros and Sexuality in the History of Western Esotericism. BRILL. W. J. Hanegraaff, J. J. Kripal (eds)., 2008. ISBN ISBN 978-90-04-16873-2..
- ↑ Hankins J.. The Myth of the Platonic Academy of Florence. Renaissance Quarterly., 1991. JSTOR 2862593..
- ↑ Lackner D. F.. The Camaldolese Academy: Ambrogio Traversari, Marsilio Ficino and the Christian Platonic Tradition // Marsilio Ficino: His Theology, His Philosophy, His Legacy. BRILL, 2002 — 14-18-bet. ISBN ISBN 9004118551..
- ↑ Lauster J.. Marsilio Ficino as a Christian Thinker: Theological Aspects of His Platonism // Marsilio Ficino: His Theology, His Philosophy, His Legacy.. BRILL., 2002 — 69-bet. ISBN ISBN 9004118551..
- ↑ Rees V.. Philosophy on the Defencive: Marsilio Ficino's Response in a Time of Religious Turmoil // Platonism.. BRILL, 2020 — 356-bet. ISBN ISBN 9789004437425..
- ↑ Lohr C. H.. Metaphysics // The Cambridge History of Renaissance Philosophy.. Cambridge University Press., 2008 — 537-638-bet. ISBN ISBN 978-0-521-25104-4..
- ↑ Hirai H.. Concepts of Seeds and Nature in the Work of Marsilio Ficino // Marsilio Ficino: His Theology, His Philosophy, His Legacy.. BRILL, 2002. ISBN ISBN 9004118551..
- ↑ Kristeller P. O.. The Philosophy of Marsilio Ficino.. Pater Smith., 1964.
- ↑ Cassirer E.. Review: Ficino's Place in Intellectual History. Journal of the History of Ideas., 1945 — 438-501-bet. OCLC JSTOR 2707347..
- ↑ Гурьянов И. Г.. Античные и средневековые теории сперматогенеза в философии Марсилио Фичино. Платоновские исследования., 2019.
- ↑ Trinkaus C.. In Our Image and Likeness: Humanity and Divinity in Italian Humanist Thought. University of Notre Dame Press., 1995. ISBN ISBN 0-271-02045-8..
- ↑ Hanegraaff W. J.. The Platonic Frenzies In Marsilio Ficino // Myths, Martyrs, and Modernity. Studies in the History of Religions in Honour of Jan N. Bremmer.. BRILL, 2010 — 553-567-bet. ISBN ISBN 9789004193659..
- ↑ Шастель А.. Алкание красоты.. Вестник культурологии., 2001 — 157—182.-bet.
- ↑ Crawford K.. Marsilio Ficino, Neoplatonism, and the Problem of Sex // Renaissance and Reformation., 2004 — 3-35-bet. JSTOR 43445751..
- ↑ Allen M. J. B.. Cosmogony and Love: The Role of Phaedrus in Ficino's Symposium Commentary. Journal of Medieval and Renaissance Studies., 1980 — 131—153.-bet.
- ↑ Strauss L.. On Plato's Symposium.. University of Chicago Press,, 2001 — 261-bet. ISBN ISBN 0226776867..
- ↑ Maggi A.. On Kissing and Sighing: Renaissance Homoerotic Love from Ficino’s De Amore and Sopra Lo Amore to Cesare Trevisani’s L’impresa.. Journal of Homosexuality., 2005 — 315-339-bet. DOI:10.1300/J082v49n03_11..
- ↑ Byrne S.. Ficino in Spain.. University of Toronto Press, 2015 — 364-bet. ISBN ISBN 978-1-4426-5056-5..